Απωλεια

Παντα μεσα σε ολες τις αναμνησεις της μεχρι τωρα ζωης μου. Οντας μικρος την τοτε εποχη που υπηρχαν ακομα τα παραδοσιακα μπακαλικα ερχομουν στο μαγαζι σου στις Συκιες και περνουσαν καθε λογης πελατες. Εγω σαν μικρος να χαιρομαι που ολοι ερχοντουσαν και μου μιλουσαν γλυκα και εσυ να μου εδινες ενα δεκαρικο γιατι δηθεν σε βοηθουσα. Απο τοτε ειχα αρχισει να καταλαβαινω πως οι ανθρωποι δεν ηταν απλα καλοι μαζι μου γιατι ημουν παιδι, αλλα κυριως επειδη ημουν ο δικος σου εγγονος. Και μετα ειδα τη περιοχη οπου ηταν το μαγαζι σου και σημειο συναντησης της γειτονιας, να αλλαζει εντελως και να κατακλυζει απο μεγαλη ροη προσφυγων, και με εκανε να καταλαβω πως ο πολεμος αναγκαζει τους ανθρωπους να ξεριζωθουν.

Σε μια απο τις λιγες σου επισκεψεις στην Αθηνα, θυμαμαι ενα απογευμα που σχολαγα απο το δημοτικο σχολειο μου στο Περιστερι ησουν εκει απο εξω και με περιμενες να παμε μαζι στο σπιτι. Φορουσες το κοστουμι και τη γραβατα σου σαν να ηταν μια επισημη εκδηλωση. Μετα σταματησαμε σε ενα περιπτερο και μου πηρες κατι, και ημουν τοσο χαρουμενος που περνουσαμε χρονο μαζι. 

Υστερα οταν βγηκες στη συνταξη μετακομισατε στο χωριο, ή παραδεισο οπως το ελεγες, λιγο εξω απο τη Θεσσαλονικη, οπου ειχαν πρωτοελθαν οι γονεις σου μετα το Μικρασιατικο πολεμο. Καποτε καταφυγιο μεταναστων απο τη Μικρα Ασια, και σημερα ενα αναρχα δομημενο προαστιο απο τους εργολαβους που θελανε να πλουτισουν. Ηταν περιπου την εποχη που εδινα πανελληνιες και μπηκα στο πανεπιστημιο και μια εποχη που διαμορφωνα τη πολιτικη μου συνειδηση. Εσυ ησουν αντιθετος και παντα μου εφερνες αντιρρηση και να με πειραζες για αυτα που υποστηριζα. Οχι τοσο γιατι διαφωνουσες, αλλα γιατι ηθελες να περασουμε χρονο μαζι και να μαθαινεις περισσοτερο για αυτα που διαβαζα. 

Αργοτερα εφυγα στο εξωτερικο για σπουδες. Οταν σε εβλεπα παντα μου ελεγες οτι θα με βοηθησεις με τις σπουδες μου γιατι τα ξερεις καλυτερα, παροτι πηγες μεχρι 1η δημοτικου. Ηταν ο τροπος σου να μου δειξεις οτι χαιροσουν που σπουδαζα. Να αυτοσαρκαζεσαι οτι δεν τελειωσες το σχολειο αλλα παντα να παινευεσαι οτι κρατησες μαγαζι και μεγαλωσες παιδια. Αλλες φορες απολογητικος επειδη θεωρουσες οτι δεν μπορουσες να με στηριξεις οικονομικα οταν σπουδαζα στο εξωτερικο. Εστω και ετσι αδεξια να δειχνεις την αγαπη σου. 

Συνεχεια να μας κανεις να γελαμε, αλλα και να γκρινιαζεις και να γινεσαι σκληρος με τα παιδια σου. Σαν τον ηλικιωμενο στις ελληνικες ταινιες. Οχι επειδη ησουν γκρινιαρης, αλλα περισσοτερο για να κανεις τους αλλους να ξερουν οτι τους επιβλεπεις. Θυμαμαι και οταν η γιαγια μου εδινε κρυφα χαρτζιλικι, εσυ εκανες δηθεν οτι δεν ξερεις, ενω ξερω πως με τον τροπο σου εσυ ηθελες να γινεται αυτο. Απλα δεν ηθελες να χασεις το ρολο του γκρινιαρη που σου ειχαν δωσει. Αλλα για εμενα ησουν και ο μονος που δεν με αμφισβητησες ποτε για τις επιλογες μου, αλλα αντιθετως, με στηριζες παντα.

Μια φορα θυμαμαι περπατουσα εξω απο ενα φτωχικο, υπογειο σπιτι στη Θεσ/νικη και ηταν ενα ηλικιωμενο ζευγαρι που καθοντουσαν σε χαμηλο φως. Και αυτοματως μου φανηκε σαν κατι οικειο, γιατι μου θυμιζε το σπιτι που μενατε με τη γιαγια στη Θεσ/νικη και χαμογελασα. Και αυτη θα ειναι η εικονα που θα κραταω για εσας. Γιατι ειναι μια εικονα ενος σπιτιου που ειχε αγαπη μεσα του.

Παππου θελω να ξερεις οτι εσενα και τη γιαγια σας αγαπαω παρα πολυ. Μπορει να σε εχασα, αλλα η αγαπη μου για εσενα θα κρατησει για παντα. Εσυ και η γιαγια ησασταν οτι αναγνωριζα ως κοντινοτερο σαν πραγματικη οικογενεια. Αυτο που εχω γινει σημερα - μπορει να ειμαι κακος, καλος ή απλα μετριος - το οφειλω σε εσας τους δυο. Σε εσενα οφειλω πολλες απο τις παιδικες μου αναμνησεις, γιατι εσυ και η γιαγια ειστε μεσα σε αυτες και στη μεταβαση μου σε αντρα που ειμαι σημερα. Και ετσι να μπορω οταν κοιταω πισω να αγαπαω τον εαυτο μου οταν ηταν μικρος.